Auteur: oliveyn

Boek twee in een serie van drie, het is me er een.

Ik had al weleens gehoord van de problemen waarmee auteurs kampen als ze een serie schrijven en dat je als beginnend auteur je niet moet wagen aan een driedelige serie. Ik begin een beetje te begrijpen waarom. Boek twee van De Orde van de Poortwachters was af. Ik zeg bewust ‘was’. Drie jaar geleden geschreven, toen deel een in de slush pile lag te wachten op een huisje. Waarom zou je gaan zitten wachten als je kunt schrijven? Maar drie jaar is best lang. Door de redactie van deel een heb ik ontzettend veel geleerd en ben ik als schrijver gegroeid, het zou niet goed zijn als het niet zo was. En dat merkte ik toen ik deel twee las nadat deel een was gepubliceerd.

Eerst dacht ik nog dat ik dit deel wel kon oppoetsen, maar na anderhalve maand werd het me duidelijk dat het niet het gewenste effect gaf, het was niet goed. Bovendien zat ik met een plotgat waarin een huis kon verdwijnen. Deel een is behoorlijk aangepast tijdens de redactie, waardoor bepaalde scenes nu als heel erg ongeloofwaardig overkwamen, het paste niet meer bij Nido en de andere personages.

Ik heb veertigduizend woorden geschrapt. Het was bagger. Ik moest opnieuw een verhaallijn bedenken. Ik wist waar ik naartoe wilde, het einde was goed, maar hoe ik er ging komen, moest anders. Gelukkig was er mijn maatje en vaste proeflezer om mee te sparren. Terwijl ze ongeduldig vroeg waar toch deel twee bleef, heb ik haar de samenvatting en de eerste hoofdstukken laten lezen, zodat ze me kon helpen te bedenken hoe ik die veertigduizend woorden terug moest pennen. Het is gelukt!

Personages zijn net mensen, ze gaan leven in je hoofd. Met een kort verhaal komen ze even vluchtig langs, stippen een karakterkenmerk of twee aan en verdwijnen weer net ze snel als ze gekomen zijn. Met een boek leer je de personages kennen, gaan ze leven in je hoofd. Met een serie worden ze levensecht, met hun eigen ideeen en eigenaardigheden, waardoor ze zich niet meer in een verhaal of scene laten persen, maar zelf de weg uitstippelen. In het begin was ik te krampachtig bezig dat te doen, en uiteraard protesteerden de personages tegen bepaalde, onlogische scenes. Toen liet ik het los. Dan maar een deel twee in 2050! Langzaam ontvouwde het verhaal zich in mijn hoofd, fluisterde Nido iets in mijn oor als ik in de rij voor de kassa stond, mompelde Berger een scene als ik nog half-slapend wakker werd.

Tachtigduizend woorden staan er inmiddels weer op papier. Ik heb de tijd. Afgelopen weekend heb ik samen met mijn uitgever besloten om Poortwachters twee begin 2019 uit te brengen. Ik wil het goed doen, het moet een waardige opvolger worden van deel een, die nu zo goed ontvangen wordt. Geen haastklus, maar een doordacht plot dat net zo moet knallen als deel een.

Nog even koester ik de gedachte dat het verhaal, deel twee waar al die trouwe lezers van deel een zo op zitten te wachten, nog even van mij alleen is. Niemand weet nog hoe het verder gaat, niemand, behalve ik, en Nido, en Berger, en Rag…

De omslag voor De Orde van de Poortwachters is gemaakt door mijn neef Tom Smits (neefje kan ik niet meer zeggen, hij steekt met kop en schouders boven mij uit). Hij is een Young Adult, net afgestudeerde, veelbelovende vormgever en hij heeft er echt behoorlijk veel uren in gestoken. Dit resulteerde in een prachtig kunstwerk waar ik ontzettend trots op ben. Het is zo fijn om met deze omslag op pad te gaan en iedereen te vertellen wat we met de afbeeldingen willen vertellen. Daarom schrijf ik deze blog, want het is zoveel meer dan een mooi plaatje.

De sleutel heb ik geschetst (mijn bijdrage was minimaal), Tom heeft hem gedigitaliseerd en bewerkt en verwerkt in een de omslag. De sleutel is uniek. De onderkant is de Brandenburger Tor op zijn kant, deze speelt een belangrijke rol in mijn boek. De bovenkant is als de staf van de strijdwagen die bovenop de Brandenburger Tor staat en de vleugels zijn van de adelaar die daar ook een onderdeel van is. Om het langste gedeelte zit prikkeldraad. Ieder detail heeft een reden. Zo is het echt een heel bijzondere sleutel geworden.
Het bos op de achtergrond doet Germaans aan, ook weer een verwijzing naar Duitsland. Maar dan zijn we er nog niet. Het logo.
De vesica piscis bovenaan in het midden komt ook terug in het boek en staat in mijn verhaal symbool voor twee werelden die met elkaar verbonden zijn door een wakend oog. Het heeft echter meerdere betekenissen in verschillende tijdperken. Het is bijvoorbeeld een Keltisch symbool: te vinden bij de Chalice Wells in Engeland wat weer dicht bij Stonehenge ligt … no spoilers Ga maar eens kijken hoe vaak je het tegenkomt in logo’s, kerken en in het dagelijkse leven. Je ziet het overal.

Er zullen nog meer sleutels komen, en iedere sleutel vertegenwoordigt bepaalde karakter eigenschappen. Achterin het boek zullen alle divisies en hun sleutelwoorden worden weergegeven.
Deze sleutel van Berlin Training Division staat voor de volgende eigenschappen:
Leergierig, gedisciplineerd, ordelijk, volhardend en volgzaam. Binnenkort komt er meer uitleg over de verschillende sleutels op www.deordevandepoortwachters.nl
Hoe zou jouw sleutel eruit zien?

Ik weet niet of jullie op de hoogte zijn van het feit dat ik het contract in juli met Storm Publishers heb ontbonden. Hoe moest ik verder?
Ik was in het bezit van een zo goed als geredigeerd manuscript, ik had een omslag, een trailer, website, maar geen fysiek boek.

Ik heb getwijfeld of ik het zelf zou uitgeven, ik had tenslotte bijna alles al. Ik heb links en rechts navraag gedaan en buiten het feit dat ik mij moest registreren als uitgever, was het zeker een optie.
Maar ik ken mijzelf. Als ik ergens voor ga dan is het meer dan honderd procent. Ik kan me helemaal vastbijten in een project en er vol voor gaan. Dat kan ik en zo wil ik het ook doen, iets minder voelt niet lekker. Maar meestal gaat dat ook ten koste wat mij zo dierbaar is: gezin, familie, vrienden. Het kost behoorlijk veel tijd om een eigen bedrijf, in dit geval eigen uitgeverij, te beginnen. Tijd die ik niet kan besteden aan mijn gezin, niet aan mijn schrijven wat mij zoveel energie geeft. En ook al zou ik er meer aan over houden, ik ben geen solist. Juist het samenwerken met anderen geeft mij energie, de energie die ik nodig heb om te kunnen stralen. Toen ik besefte dat zelf uitgeven niets voor mij was, dat dit niet paste in mijn leven, veegde ik het radicaal van tafel.

Het is begin juli. Op zoek naar een uitgever. Er waren een paar opties, waaronder een hele grote uitgeverij, Clavis, die mij echt als een koningin behandelde. Wat een warme mensen werken daar. Ik mocht mijn manuscript opsturen en belandde bij een redacteur op tafel. Elly van Godijn Publishing reageerde net zo warm. Direct mocht ik mijn manuscript opsturen en wachtte ze geduldig tot ik een beslissing nam waar ik het wilde uitgeven (het is jouw keuze, zei ze steeds).
Uiteindelijk heb ik voor Godijn Publishing gekozen. Clavis was nog steeds een optie (ik heb geen afwijzing gekregen), maar ik wilde mijn boek dit najaar uitgeven. Een belofte die ik aan mijn lezers had gemaakt en die ik graag wilde nakomen. Er moest ook wat gebeuren op schrijfvlak. Alle leuke events, schrijfbeurzen etc. al het netwerken wat ik al had gedaan bleef stilliggen, verwaterde, omdat ik geen boek had. Leuk een schrijver, maar dan wel met boek.
Dus heb ik gekozen voor GP en konden we op 6 september jl. eindelijk het contract tekenen.

Nu zijn we druk bezig met de laatste redactierondes, de omslag, de boekpresentatie. Tjonge, er komt wat aan. En bij GP heb ik alle vrijheid om mijn creativiteit te laten gaan, heb ik mensen om mij heen die mij steunen en adviseren en heb ik een uitgever, Elly Godijn, die openstaat voor alle suggesties en meedenkt om dit boek een succes te maken.
Er zijn zoveel meer mensen die mij steunen, helpen, ik heb er gewoon geen woorden voor (ik denk dat het dankwoord zes pagina’s lang wordt 😀 ). Een YA uitgeverij gaat helpen om het e-boek te verkopen, waardoor het bereik nog groter gaat worden. Er komt een gave quote van een nog gaver iemand, mijn neef Tom (zelf Young Adult) is mega-goed met Photoshop en is nog druk bezig met het cover design, en ik heb een samenwerking met Bibliotheek Midden-Brabant waardoor ik mijn boek op de best mogelijke manier kan presenteren. Het is dan ook ongelooflijk hoe dit boek tot stand komt.  En dan vergeet ik nog een heleboel mensen.
Samen lijkt het sleutelwoord (!) van dit boek. En alleen samen kun je boven jezelf uitstijgen. Samen is magie.

Leuk. Redactie. Ik kan beter zeggen red actie. Ik begin dit woord steeds beter te begrijpen. Ja, het is rood en ja, ik moet er iets aan doen.
Ik vind redactie heerlijk. Het is alsof iemand een spiegel voorhoud en zegt: ‘Kijk, dat doe je fout.’ Het idee dat iemand veel tijd besteed aan jouw manuscript om hetzelfde doel te kunnen bereiken als dat jij wilt: namelijk een goede tekst, geeft mij een warm gevoel. Dan verdien je mijn respect.
Ik weet dat redacteuren betaald worden en dat het hun werk is, maar volgens mij zit er ook een stukje liefde voor taal bij, dat kan haast niet anders.
Nu heb ik poortwachters deel I al een hele tijd geleden geschreven, in 2014/2015 om precies te zijn, in de tussentijd flink aangepast, maar toch is het soms vreemd om terug te lezen. Niet dat het slecht is, absoluut niet, maar na het afronden van mijn derde boek, moet ik toch concluderen dat ik bepaalde tekst nu anders zou schrijven. Een geluk dat ik dus nog in de redactie-fase zit en dit kan aanpassen.

Het volgende viel me namelijk op: ik schreef nogal wat herhalingen. Grappig dat ik dat nu wel zie en toen niet. Dus schrappen die hap, want niemand wil twee of drie keer hetzelfde lezen. Het verhaal heeft een behoorlijke vaart en die wil ik er zeker inhouden. Ook gebruik ik het woordje ‘en’ nogal vaak en dat kan ook beter (en nu doe ik het weer). Dus aanpassen en dan wordt het zo: Ook gebruik ik het woordje ‘en’ nogal vaak. Dat kan ook beter. Lees je het verschil? Mijn d en dt was toen een struikelblok, maar dankzij een lieve vriendin is dat helderder geworden (volgens mij heb ik vroeger in die les zitten dagdromen). Maar het zit hem daar niet alleen in. Groeien doe je door veel te schrijven en te lezen. Ik lees nu anders dan dat ik vroeger deed. Ik analyseer teksten meer, kan mij verwonderen om prachtig geschreven proza en genieten van mooie metaforen, dialogen, spanningsbogen en een goed uitgedacht plot.
Ik ben zowel als schrijver en lezer gegroeid de afgelopen jaren, maar ik ben er nog lang niet. Als ik over een paar jaar mijn teksten van nu weer teruglees, zal ik mijn fouten van nu zien en glimlachen. Zolang je groeit, ben je op weg.

Het wordt mij steeds duidelijker dat schrijver worden een proces is van jarenlang oefenen, verbeteren, corrigeren en opnieuw proberen. Creativiteit ten top. Jezelf bloot geven en flink op je bek durven gaan. Want door alle kritiek, adviezen, spiegels en rode pennenstreken, wordt je alleen maar beter. Red actie is mooi, is een bijdrage aan je groei en is kritiek die je moet omarmen als de corrigerende pen van de juf van vroeger. Een krul toverde een glimlach op je gezicht. Maar het ultieme doel was toch wel een stickertje, want dan had je het echt goed gedaan. Dus ging je kijken naar je fouten, las je het rood en zorgde je dat je het de volgende keer wel goed deed.

Ik ga weer verder, mijn doel: eerst een krul, dan een sticker.
Red actie.
Vandaag is rood, wat rood hoort te zijhijhijn …